پایدارسازی با تکنیک های بیومهندسی

روشهای بیوتکنیکی

روشهای بیوتکنیکی روشهایی مقرون به صرفه، جالب و دارای سازگاری با محیط می باشند که در آنها از ترکیبی از پوشش زنده و نیز اجزاء سازه ای استفاده می گردد.
در ارتباط با سازه های مورد استفاده بایستی به نکات زیر توجه شود :
1) هماهنگی سازه با محیط
2) استفاده از سازه هایی که حداقل به هم­خوردگی را در محل ایجاد نمایند و پوشش گیاهی منطقه را حفظ کنند.
3) استفاده از گابیونهای پرشده از سنگهای محلی
4) استفاده از الوار و جعبه های بلند در مناطق جنگلی ، جهت هماهنگی با محیط اطراف
5) قابلیت همراهی پوشش گیاهی داخل سازه با اطراف سازه 
متداول ترین تکنیک های بیوتکنیکی تثبیت شیب ، عبارتند از :دیوار پلکانی دارای پوشش گیاهی ، تشکهای گابیونی دارای پوشش گیاهی ، دیوار سنگی دارای پوشش گیاهی ، دیوار صندوقی دارای پوشش گیاهی و شبکه حجره ای گیاهی

1-3 مقدمه 
استفاده از شیوه های بیولوژیکی جهت پایدارسازی شیب های ناپایدار، گرچه دیرتر از روشهای ساختمانی مطرح گردیده اند، اما امروزه بسیار مورد توجه قرار گرفت هاند. 
پوشش گیاهی ضمن اینکه به تنهایی به عنوان یک روش پایدارسازی بکار برده می شوند، می توانند جهت طولانی نمودن عمر مفید سایر سازه های فنی مطرح گردند . همچنین می توان پوشش گیاهی بومی در محل طرح، عمر پروژه را طولانی و حتی دائمی نمود . روشهای ب یومهندسی اگرچه ممکن است از نظر تاثیر جنبه حفاظتی، پایدارسازی و منظرسازی نسبت به سازه های مکانیکی زمان طولانی تری را بخود اختصاص دهند، اما غالبًا ارزانتر و بادوام تر می باشند و می توانند بصورت تلفیقی در کنار سایر روشهای پایدارسازی و یا به صورت مجزا بکار رو ند. در این مبحث ضمن اشاره کلی به نقش پوشش گیاهی در پایداری دامنه، شیوه های بیومهندسی بطور خاص مورد بررسی قرار م یگیرد. 
2-3 اثرات مثبت و منفی پوشش گیاهی در پایدارسازی دامنه  ها